Οι Πράξεις των Αποστόλων αποτελούν τερματικό σταθμό μιας ποιητικής κυοφορίας τριάντα ετών. Ο ποιητής διακρίνει πρωταρχικά στοιχεία της ζωής και της ύπαρξης. Επιστρέφει στο πεδίο των κοινωνικών συγκρούσεων για να διαπιστώσει πως «Σε αυτόν τον κόσμο είναι όλα τόσο τακτοποιημένα/ Τόσο εξασφαλισμένο ότι ο σπινθήρας δεν θα βάλει φωτιά/ Η επανάσταση έχει τόσο πολύ αντιγράψει τη συντήρηση/ Τα πνευματικά δικαιώματα του επιτηρούμενου καταλήγουν/ Απρόσκοπτα στην τσέπη του επιτηρητή…».

Ο ποιητής εξεγείρεται ενάντια στην τακτοποιημένη σκέψη και τις αδιαβάθμητες φιλοδοξίες. Η ποίησή του δεν παραμερίζει για να περάσει η πραγματικότητα. Γνωρίζει πως «Ικανοποιώντας το ανικανοποίητο το καταστήσαμε αδηφάγο/ Στο οικοδόμημά της Βαβέλ το ρετιρέ περιζήτητο/ Η εργαστηριακή αλαζονεία πειραματίζεται/ Το ποντίκι της υπεροψίας βρυχάται/ Ξανανοίγω το µμαραγκούδικο του Νώε και μαζεύω ξυλεία…».

Ταξιδεύοντας µε την κιβωτό των λέξεων, ο Ι.Π. µας παρέχει τη συνταγή της αισιοδοξίας του. «Στην αιώνια νύχτα κάποιος ανακατεύει την κοσμική σούπα/ Τα ερωτήματά µου αναζητούν το ιερό κοχλιάριο/ Με το δικαίωμα της δοκιμής αφήνω άδειο το τσουκάλι».

Θα μπορούσε δηλαδή η ποίηση να τέρψει και τον ουρανίσκο; Γιατί όχι; Ο Ι.Π. µας βεβαιώνει άλλωστε ότι «Οι λέξεις µου αλέθονται µε τον καιρό και θυμίζουν/ Φρουτόκρεµα για βρέφη που θα µε διαβάσουν στο μέλλον».