Κομματιασμένη μου ζωή

Κομματιασμένη μου ζωή
Πώς να ενώσω
Τις αυταπάτες 
Με τους δύσκολους καιρούς
Κομματιασμένη μου ζωή
Πώς να πληρώσω
Να βάλω χρώμα
Στους δικούς μου ουρανούς.

Δίχως Φόδρα

Τα κομψά τα λευκά τα κρεμώ στη κρεμάστρα 
Αιωρούνται οι ζωές μας σε πουλόβερ παλιά  
Μας φορούν φλυαρούν συζητούν με τα άστρα
Νοσταλγούν τις στιγμές που μετρούσαν φιλιά  
Θορυβούν ξενυχτούν κι ακουμπούν στη θερμάστρα
Κι ας πέφτει παγετός
Εν μέσω της νυκτός.

Άφησα ίχνη

Επαίτης στη Χαλκίδα  
Στις όχθες του Ευρίπου  
Βαδίζω και βουλιάζω  
Απουσιάζω.  

Στην Άρτα σαν γεφύρι  
Σε πέτρινους αιώνες   
Προσμένω να περάσει  
Όλη η πλάση.

Το μέλλον

Το μέλλον ειν’ η παγωνιά που νιώθω το χειμώνα
Ένα κουστούμι που φοράς να βγάλεις τον αιώνα
Το μέλλον είναι το μετά που τρέχω για να φτάσω
Το καλοκαίρι που θα ‘ρθει κι εγώ που θα ξεχάσω.

Όλα με το χέρι

Μέσα μου η νύχτα
Μ’  έχει σημαδέψει
Θέλω να στο γράψω
Μα δεν βρίσκω λέξει
Η καρδιά να αντέξει. 

Απ’ τα Εξάρχεια ως το Πεκίνο

Μέλλον αδέσποτο να με κυκλώνει τρελή γιρλάντα
Παρόν ανέλπιστο μετράω χρόνια σχεδόν τριάντα
Πίσω δεν γύρισα μπροστά δεν μπόρεσα να διακρίνω
Νύχτα απλώνεται απ’ τα Εξάρχεια ως το Πεκίνο.

Γαλανός ορίζοντας

Φεύγω και θα έχω συντροφιά
Μια λιακάδα χρυσαφιά...

Νυχτώνει

Τώρα νυχτώνει μοναξιά
Και φέρνει απουσία
Για να παιδέψει την καρδιά
Να φτάσει στην ουσία
Τώρα νυχτώνει μοναξιά
Κάθε στιγμή σκοτώνει
Κάθε λεπτό και βάσανο
Και το μυαλό θολώνει. 

Η γη της ουτοπίας

Και φεύγει ντυμένη φλόγες
Πιρόγα της φαντασίας
Για τη λίμνη των θαυμάτων
Και τη γη της Ουτοπίας. 

Θαμπωμένα μάτια

Θαμπωμένα μάτια
 Σύννεφο μαύρο ζυγώνει
Το καλοκαίρι στη σκόνη
Το καλοκαίρι τελειώνει.

Άργησα

Πες μου τι κυνηγάω; 
Τι θέλω τι ζητάω;
Που ήθελα να πάω μια μέρα σαν αυτή;

Πάλι μαζί

Αν κοιμηθείς σώμα γυμνό
Να σκεπαστείς τον ουρανό
Και αν το θέλεις το κάνεις ευχή
Και θα βρεθούμε μαζί.

Σαν τον Μπαμπά μου

Είναι καιρός να μεγαλώσω
Να πάψω πια να ‘μαι παιδί
Να έχω λόγο και υπογραφή. 

Στο καπηλειό του κόσμου

Μοιάζει ο κόσμος καπηλειό
Κι απόψε ξενυχτάμε
Δεν ξέρουμε τι γίνεται
Δεν ξέρουμε που πάμε
Μοιάζει ο κόσμος καπηλειό
Και θέλω να βρεθούμε
Οι άλλοι αν χωρίζουμε
Εμείς να μην χαθούμε. 

Ταξιδιώτες

Άναψαν τα φώτα
Πέφτουν στο παιχνίδι ενός τρελού
Σκηνικό του δρόμου
Έπειτα θα φύγουμε αλλού

Ο μικρός ήρωας

Είναι νύχτα στην Αθήνα μαύρη νύχτα
Γεια σου Γιώργο Κατερίνα καληνύχτα
Γεια σου Σπίθα δεν χορτάσαμε ακόμα
Είναι δύσκολο να ζεις σε αυτό το χώμα

Ατσάλι και χαρτί

Πέφτει η αυλαία
Τον προβολέα
Τον στρέφω πίσω
Να φωτίσω
Και εσένα θεατή.

Τα δάκρυα σου
Τα όνειρα σου
Και κάποιους ήρωες φτιαγμένους
Από ατσάλι και χαρτί.

Σαν σπίρτα!

Θέλω να ακούω καλημέρα το πρωί 
θέλω να σμίγουμε παράφορα τη νύχτα 
Όταν στην πόλη βγαίνει βόλτα η παγωνιά 
Εμείς μωρό μου θα ανάβουμε σαν σπίρτα. 

Η Ίνδικτος

Πάτρια γη
Και καημός
Και θυμός 
Που είναι ατρύγητος.
 
Μπαίνει η Ίνδικτος. 

Ένα παρελθόν σαν περισπωμένη

Βάζω κατάρτι και πανί σε κάθε λέξη
Και την αφήνω στο νερό να ταξιδέψει
Δένω μια πρόταση γερά στην προκυμαία
Να ανεμίζει σαν αγέρωχη σημαία.

Μ’ αρέσει

Μ’ αρέσει και το στήθος σου απόκρημνο κι ορθό 
Απ’ την κορφή του κάποτε μπορεί να σκοτωθώ.

Θα κλάψει απόψε ο Κολωνός

Αν είναι να φυλακιστώ
Άνοιξε το κελί σου
Στην αγκαλιά σου να κλειστώ
Και στο γλυκό κορμί σου.

Αν είναι και να προδοθώ 
Δεν πρόκειται ν’ αντέξω
Καλύτερα να σκοτωθώ 
Και να χαθώ μια κι έξω.

Βιάστηκες πολύ

Όπως ο Ίκαρος απλώνεις τα φτερά 
Να με περάσεις στου παράδεισου τις πύλες 
Μα πριν να βγω απ’ της ζωής μου τα στενά 
Θα με πουλήσεις μια βραδιά στις Θερμοπύλες.  

Νιώθω σχεδόν να μην υπάρχω

Δεν αντέχω να με βλέπουν με συμπόνια 
Να μου λένε πως δεν τέλειωσε η ζωή 
Να κεντάω τα πιο πένθιμά μου χρόνια 
Στο πουκάμισο που φόραγες εσύ.    

Ντουέτο

Αχ ρε Μαρξ και να γυρνούσες
Μ΄ ένα κόκκινο κασκέτο
Να σου έγραφα τραγούδι
Και να κάναμε ντουέτο.

Πού είσαι Στέλιο

Είναι μια ξενιτιά που μονάχα σιωπάς
Και δεν έχεις σε ποιον να μιλήσεις
Μία τσέπη στενή που έχει λίγα ψιλά
Που ξανά και ξανά θα μετρήσεις.

Το καινούριο σπίτι μου

Με καινούργια όνειρα
Μια παλιά ζωή
Κάνει μετακόμιση
Κυριακή πρωί.

Το Πάρτι

Στο σπίτι μεγαλώνουνε παιδιά για φροντιστήρια 
Για γήπεδα που φλέγονται και για θυσιαστήρια 
Αφιονισμένοι οπαδοί που βρίζουν απ’ το πέταλο
Ψυχές που οξειδώσανε κρανία από μέταλλο. 

Φυλάξου

Δημότες που συνάχτηκαν σε βρώμικη πλατεία
Φυλάξου από μια χιλιετία. 

Λίγα λεπτά αμύνονται μπροστά σε χίλια χρόνια
Φυλάξου και μας στρίμωξαν τα πιόνια.

Παράσταση

Αρχίζει η παράσταση 
Μα η αυλαία κλείνει
Κανείς δεν ξέρει σίγουρα 
Τι πρόκειται να γίνει
Αν δεν ανέβεις στη σκηνή 
Δεν ξέρεις τι θα χάσεις
Μπορεί να είναι δάκρυα 
Μπορεί και να γελάσεις.

Στην οδό Ισμήνης

Στην οδό Ισμήνης δίπλα στην πλατεία
Όταν η παρέα μας είχε απαρτία
Όταν μας ακούγανε μες στο μεσημέρι
Από τα Πετράλωνα ώς το Περιστέρι.

Ένας Όμηρος

Τώρα τα όργανα με πόνο γρατζουνάμε 
Και το κλαρίνο παραβγαίνει με το ούτι 
Τις γης τα σύνορα παντού μας κυνηγάνε 
Κι εμείς χορεύουμε απάνω στο μπαρούτι.
 

Δεσμός

Είναι η σκέψη μου ρυάκι είναι ποταμός 
Είναι απάτητο φαράγγι είναι και γκρεμός 
Είναι ότι με στενεύει είναι σαν δεσμός 
Όταν είμαι το καράβι είσαι ο ισθμός. 

Ένα γράμμα

Επιστρέφω στο Κατά Λουκά 
Σαν παιδί γυρίζω 
Πρώτη μνήμη και ιδανικά
Ψάχνω δανεικά. 

Κάπου τα πίνει μόνος του

Γεμίστε τα ποτήρια μας
Και κάποιος να χορέψει,
Βαθύ ποτάμι η ζωή
Ποτέ δε θα στερέψει.