Εύηχο σκεύος

Σε σκιαγραφώ και σε περιγράφω 
Διατυπώνω την ουσία σου όπως η σιγή
Υπαγορεύει το αίτημα του κονσέρτου 
Ανιχνεύω παντού το ερωτικό σου κάλεσμα 
Μακρινή μελωδία που περιμαζεύει ο ενορχηστρωτής άνεμος   
Τα αβέβαια βήματα πλανόδιου μουσικού καθώς 
Ο ίσκιος του ακορντεόν παίζει την νότα που διέφυγε 
Από τον σεμνό ακορντεονίστα. 

ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΕΣ (Απόσπασμα)

ΣΕΝΑΡΙΟ ΓΙΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΔΙΕΡΓΑΣΙΑ (Απόσπασμα)

ΠΑΤΑΞΟΝ ΜΕΝ (Απόσπασμα)

ΩΣ ΠΑΙΔΙΟΝ ΚΑΙ ΝΗΠΙΟΝ (Απόσπασμα)

ΩΣ ΠΑΙΔΙΟΝ ΚΑΙ ΝΗΠΙΟΝ (Απόσπασμα)

Άνθρωπος καταδυναστεύει τον άνθρωπο 
Κάποτε τον κύκλο της υποταγής διαρρηγνύει η εξέγερση 
Ματίζουν στο δέρμα μας το πρόχειρο μπάλωμα 
Τον κύκλο που άνοιξε η εξέγερση ολοκληρώνει η υποταγή 
Από την αρχή το ξέφτισμα 
Από την αρχή και το μαντάρισμα.

Δαιμόνιος ραφτάκος ο χρόνος 
Ξηλώνει το μπάλωμα της φτώχειας και μας κλείνει το μάτι
Το χαρίζει σε έναν μετρ και εκείνος το κάνει μόδα 
Μόδα είναι να σου κλέβουν το μπάλωμα που σου ανήκει. 

Ο μηδενισμός είναι το όπιο του καπιταλισμού
Βολικό κομμάτι 
Φοριέται και στην πιο άβολη εποχή. 

Ο άνθρωπος έλκεται απ’ ό,τι βολικό 
Διασφαλίζει τον συντηρητισμό του ακόμα και ως επαναστάτης
Το μεγάλο ιδανικό της ανθρωπότητας είναι η ευκολία. 

ΚΑΤΙ ΑΣΧΕΤΟ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ (Απόσπασμα)

ΚΑΤΙ ΑΣΧΕΤΟ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ (Απόσπασμα)

Η βαρύτητα καμπυλώνει τον χωροχρόνο
Καλή εξήγηση για όσα βαραίνουν τις πλάτες μου
Ισχύει προφανώς και για τους γερτούς μου ώμους 
Μετά από κάθε οινοποσία άλλωστε 
Φτάνω στον προορισμό μου διά της τεθλασμένης 
Μάλλον και ο χωροχρόνος τα τσούζει λιγάκι 
Δεν μπορεί σε ολόκληρη απεραντοσύνη να μην υπάρχει μια ευθεία 
Ή ο χωροχρόνος είναι πιωμένος ή η βαρύτητα είναι τύφλα. 

Ζούμε σε αλκοολικό σύμπαν
Η μεγάλη έκρηξη οφείλεται σε ανυπολόγιστη μέθη 
Τίναξε τα πάντα στον αέρα και μετά βάλθηκε να τα νοικοκυρέψει 
Έτσι εξηγείται η θεωρία της σχετικότητας 
Με πιο αλκοτέστ θα απευθυνθώ στην επιστημονική κοινότητα 
Πώς θα επιβάλω τη θεωρία της ακρίβειας σ’ ένα μέθυσο σύμπαν 
Πώς θα απαλλαγώ από την κηδεμονία του 
Πώς θα ξεμπερδέψω με τον δεσποτισμό της ουράνιας μηχανικής 
Ένας πολυμήχανος επαίτης των επιστημονικών ανακαλύψεων 
Ένας αμφισβητίας των μεγάλων θεωριών 
Ένας ποιητής που πλαγιάζει στο φουαγιέ της απεραντοσύνης.

Η ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΔΩΡΕΑΣ (Απόσπασμα)

ΤΟ ΚΟΤΣΥΦΟΠΕΔΙΟ (Απόσπασμα)

ΤΟ ΚΟΤΣΥΦΟΠΕΔΙΟ

Η αφύπνιση παραμένει ζητούμενο
Να εγερθώ από τον κόσμο των ονείρων προσβλέποντας  
Στον πραγματικά ονειρικό 
Όταν ξυπνούν τα πουλιά και τινάζουν την νυχτερινή πάχνη 
Το κελάηδημά μου αποτελεί  
Ανεκτή παραφωνία στο πρωινό τερέτισμα 
Τα ποιήματά μου δεν επιφέρουν ρωγμές 
Η καθημερινότητα παραμένει αρραγής
Πάντα έγραφα για τους ανθρώπους δίχως να με περιμένουν 
Ποτέ δεν έγραφα για τα πουλιά αλλά με περίμεναν πάντα.
 
Το διαβατήριό μου είναι έτοιμο 
Αποσκευές είναι οι λέξεις μου 
Στο τελωνείο σφραγίζουν το παράπονό μου 
Ο κόσμος φωτίζει όταν περνώ στην αίθουσα αναχώρησης
Όταν μετά από καιρό επιστρέψω 
Θα έχω ανάγκη από μια φωλιά σε απόμερο δέντρο
Το δικό μου Μέγαρο Μουσικής θα εκτείνεται στο άπειρο.

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΟ (Απόσπασμα)

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΟ    (Απόσπασμα)

Προσπαθώ να μην αδικώ τον άδικο καθότι θα του μοιάσω 
Είμαι οικτίρμων με τα λάθη μου και ελεήμων 
Μεγαλόθυμος με τα  αμαρτήματά μου 
Έμαθα το κατηγορητήριο πληροφορήθηκα και την απολογία 
Άκουσα τον δημόσιο κατήγορο άκουσα και την υπεράσπιση 
Δεν είμαι ό,τι κατηγορούν ούτε εκείνο που υπερασπίζουν 
Δεν εκτείνομαι στο απεριόριστο 
Δεν περιορίζομαι στο ελάχιστο 
Νιώθω να με παρατηρούν άπειρα βλέμματα και τότε
Αντιδρώ σαν ηλεκτρόνιο  
Η ταχύτητα και η θέση μου δεν προσδιορίζονται ταυτόχρονα 
Είμαι εν εξελίξει ποίημα 
Μια υπόσχεση που θα εκπληρωθεί στο μέλλον. 

Ένας ποιητής γεννήθηκε μόλις
Γοερό κλάμα διαπερνά το γήινο σκοτάδι.

ΤΟ ΠΡΟΣΔΟΚΙΜΟ (Απόσπασμα)

ΤΟ ΠΡΟΣΔΟΚΙΜΟ      (Απόσπασμα)

Το μέλλον κυοφορεί δισεκατομμύρια εγωιστές 
Εκείνος που διαθέτει τα γονίδιά μας είναι ο ομορφότερος 
Εμείς καθρεφτίζουμε την ωραιότητά του 
Εμείς διαδίδουμε τα παιδικά του κατορθώματα 
Οι πρώτες του συλλαβές ισοδυναμούν με ευφυολογήματα 
Ξεσκονίζουμε το ευρύχωρο γραφείο των φιλοδοξιών του 
Κάνουμε κλάκα στα γενέθλιά του σβήνοντας 
Τα κεράκια των προσδοκιών μας. 
 
Η τούρτα αρέσει στο πετυχημένο παιδί μας 
Ένα ροζ σύννεφο γαργαλάει τον ουρανίσκο
Τα δάχτυλά του δοκιμάζουν την απαλότητα της φράουλας 
Την πικρότερη γεύση αφήνουν οι γλυκερές αναμνήσεις.

ΑΛΛΗΛΟΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ (Απόσπασμα)

Ο ΑΡΧΙΚΟΣ ΠΗΛΟΣ (Απόσπασμα)

Ο ΑΡΧΙΚΟΣ ΠΗΛΟΣ (Απόσπασμα)

Συνοδοιπόρος του η ανάγκη
Λέξη αμετάφραστη στο γλωσσάρι του κορεσμού 
Τα λόγια του μετρημένα και τα μάτια του μαύρα και βαθιά 
Δεν όριζε τίποτε για να μην τον ορίζει κάτι
Τα πόδια του ποδοπατούν το σπασμένο λαγήνι του κόσμου
Τα αισθητήρια όργανα αποπλανούν την ανήλικη ζήση
Με κόπο βρέχουμε τα χείλη μας αλλά δεν ξεδιψούν
Ο αρχικός πηλός δένει ακόμα τις αρθρώσεις μας 
Μόνο η ψυχή μας εννοεί και κατέχει 
Από αυτό κατέχει το αρμολόι.  

ΜΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΧΩΡΙΣ (Απόσπασμα)

ΜΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΧΩΡΙΣ   (Απόσπασμα)

Οικογένεια συμένει αγρύπνια μέχρι να στρέψει το κλειδί στην πόρτα. Ο τρόπος είμαστε που μοιράζουμε το ψωμί και λόγος που οικονομούμε το λάδι. Ζεστή ζακέτα στους ώμους των δισταγμών. Γόνατα για να φωλιάσουν τα αναφιλητά μας. Όχημα που βγάζει βλάβες αλλά εντούτοις μας ταξιδεύει. Κρίκος της αγάπης αδιάσπαστος. Τετράγωνο τραπέζι που μας συνενώνει χωρίς γωνίες. Τρόπος να θεραπεύουμε τις αμυχές πριν γίνουν τραύματα. Να θεραπεύουμε τα τραύματα όταν μπορούν να επουλωθούν. Να χαρίζουμε την συγνώμη πριν ζητηθεί. Να νουθετούμε δίχως να γίνει αντιληπτή η νουθεσία. Κατανόηση ακόμα και για λεγόμενα ακατάληπτα. Η λογική να χορεύει βαλσάκι με τον παραλογισμό.

Η ζωγραφικής μου. (Απόσπασμα).

Η ζωγραφική μου καφενές που δεν έχει πελάτη 
Γαλαξίας αναγκών για να φεγγίζουν οι επιθυμίες σας  
Φεγγοβόλο αστέρι που δεικνύει τον δρόμο σας
Πολιτεία με αίθουσες τέχνης που κάποτε 
Θα στολίσω τους γυμνούς τοίχους με κυρτά 
Τα σώματά σας την ώρα του μόχθου και τις άσχημες 
Γυναίκες σας να δείχνουν θαρρείς 
Κοντέσες και ολόδροσες πριγκίπισσες.   

ΕΦΗΜΕΡΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ (Απόσπασμα)

Βουερό το ποτάμι και οι όχθες μακραίνουν 
Μορφασμός που γεννιέται από οξύτατο πόνο
Όταν πέφτουν και πέφτουν τα δάκρυα 
Στο μεγάλο γραπτό των αιώνων 
Και η ανάγνωση πλέον καθίσταται 
Δυσχερής για τον κάθε αναγνώστη 
Δίχως κάποιο ειρμό τα γραφόμενα 
Δίχως κάποια ροή τα συμβάντα 
Δίχως κάποιο ανάχωμα το γεφύρι της θλίψης μας 
Κατεβαίνουν τα δάκρυα και σκεπάζουν τα πάντα. 

ΠΑΛΑΙΟΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ «Η ΜΝΗΜΗ» (Απόσπασμα).

Φυλλομετρήστε το λοιπόν  
Και λογαριάστε μοναχά ολάκερη την ταραχή 
Την άψη και την ένταση χωρίς κανένα σκόντο 
Το καρδιοχτύπι ολάκερο
Σαν τίναζα τη σκόνη του
Φοβούμενος μη διαλυθεί
Μην και χαθεί
Σαν όνειρο
Μην και διαλέξει τη σιωπή στα πάνω πάνω ράφια 
Μην και κρυφτεί στα τάρταρα
Σ’ ένα μπαούλο ξύλινο που διαφεντεύουν ποντικοί
Αδιάφοροι ως φαίνεται για γνώσεις και για γράμματα
Που δεν το έχουν για πολύ να ροκανίζουν βιαστικά  
Ως γεύμα και επιδόρπιο
Τέτοια παλιά συγγράμματα.

Διαχρονικό

Έπαψα πια να μετράω ημέρες και μήνες 
Τα λεπτά που μας χώρισαν
Τις στιγμές που μας ένωσαν 
Τις βδομάδες που έμοιαζαν 
Με παράταιρο εμπόρευμα σε καινούργιες βιτρίνες. 

Ανατολικές συνοικίες

Στις ανατολικές συνοικίες δύει αργά.

Το φως πλαγιάζει στην πλαγιά και λούζει τη βεράντα
Για να ανέβουν πιο ψηλά 
Όλο και ψηλότερα τα οικοδομήματά μας 
Για να πατάνε τα βουνά 
Εκεί όπου θροΐζει 
Η ενοχή και η άγνοια σαν άκοφτο χορτάρι
Εκεί που η άπληστη ψυχή σηκώνει επτά πατώματα 
Και συναντά τον χάροντα για πρώτο της νοικάρη. 

Κοτσυφοπέδιο

Κάθε που ελεώ τα πετούμενα 
Σμήνος οι λέξεις κάθονται στα χείλη μου
Τα γραπτά μου από καιρό θυμίζουν τιτιβίσματα 
Όλο και δυσκολότερα επικοινωνώ με τους όμοιούς μου 
Διαθέτω όμως πολυπληθές ακροατήριο 
Δίχως χέρια για να με χειροκροτούν αλλά με φτερά 
Για να με αναπτερώνουν 
Η Ακαδημία του Κοτσυφοπεδίου αποφάσισε να με τιμήσει 
Τα ποιήματά μου μεταφράζονται στην απλή τιτιβιστική
Τα όνειρά μου φτεροκοπούν και ραμφίζουν 
Την πόρτα της αιωνιότητας. 

Αναφορά

Αναφορά στον μεγάλο Ταξιάρχη 
Δίπλα από το παραγώνι με το κούτσουρο να καπνίζει 
Η αυταρέσκεια μου πηγαίνει από αγκαλιά σε αγκαλιά 
Το χαμόγελο του παππού αστράφτει όποτε συναντά 
Το βλέμμα μου εγγυητική επιστολή 
Από αυτόν που θα διασώσει το όνομά του. 

Όταν η Μαρία κλέφτηκε με τον Αντόνιο Γκάδες

Η σχέση μου με τη Μαρία είχε κάτι χορευτικό
Γιατί το μυαλό της λικνίζονταν   
Ανάμεσα στην αφέλεια και την ευφυία
Γιατί η καρδιά της χτυπούσε δυνατά
Το σώμα της εαρινό κι αέρινο   
Και ήξερε με δικό της τρόπο να μου χτενίζει τα μαλλιά
Να ξεκουμπώνει ρυθμικά το λευκό μου πουκάμισο
Να διευκολύνει το παντελόνι μου να πέσει στο πάτωμα
Να αφαιρεί το λευκό φανελάκι
Να αφαιρεί τον τελευταίο δισταγμό...

Στημένη παρτίδα

Σχολείο της αθωότητας και πανεπιστήμιο της αμαρτίας  
Το κάθισμα μου εφάπτεται στο κάθισμα του πατέρα 
Η πορτοκαλάδα κερασμένη 
Ο καπνός νομιμόφρων και αδιαπέραστος
Τα κίτρινα δάχτυλα των καπνιστών θωπεύουν τις πολύχρωμες ντάμες 
Τα τραπουλόχαρτα σωρεύονται στην πράσινη τσόχα 
Οι βρισιές και οι χειρονομίες με γοητεύουν  
Μυητική τελετή στον κόσμο των ενηλίκων...

Σαρκοβόρα

Κοιτάς βαθιά στο βλέμμα τους που μοιάζει ανεξερεύνητο
Αθώο βλέμμα και άδολο
Χωρίς να κρύβεται το χθες
Χωρίς να υπάρχει μέλλον
Μόνο το χόρτο στο παχνί και το νερό στη γούρνα
Μόνο η σιωπή κι ο άνεμος με μια βραχνή φλογέρα
Μόνο η νύχτα που έρχεται κι ο δισταγμός που φεύγει...

Κομματιασμένη μου ζωή

Κομματιασμένη μου ζωή
Πώς να ενώσω
Τις αυταπάτες 
Με τους δύσκολους καιρούς
Κομματιασμένη μου ζωή
Πώς να πληρώσω
Να βάλω χρώμα
Στους δικούς μου ουρανούς.

Δίχως Φόδρα

Τα κομψά τα λευκά τα κρεμώ στη κρεμάστρα 
Αιωρούνται οι ζωές μας σε πουλόβερ παλιά  
Μας φορούν φλυαρούν συζητούν με τα άστρα
Νοσταλγούν τις στιγμές που μετρούσαν φιλιά  
Θορυβούν ξενυχτούν κι ακουμπούν στη θερμάστρα
Κι ας πέφτει παγετός
Εν μέσω της νυκτός.

Άφησα ίχνη

Επαίτης στη Χαλκίδα  
Στις όχθες του Ευρίπου  
Βαδίζω και βουλιάζω  
Απουσιάζω.  

Στην Άρτα σαν γεφύρι  
Σε πέτρινους αιώνες   
Προσμένω να περάσει  
Όλη η πλάση.

Το μέλλον

Το μέλλον ειν’ η παγωνιά που νιώθω το χειμώνα
Ένα κουστούμι που φοράς να βγάλεις τον αιώνα
Το μέλλον είναι το μετά που τρέχω για να φτάσω
Το καλοκαίρι που θα ‘ρθει κι εγώ που θα ξεχάσω.

Όλα με το χέρι

Μέσα μου η νύχτα
Μ’  έχει σημαδέψει
Θέλω να στο γράψω
Μα δεν βρίσκω λέξει
Η καρδιά να αντέξει. 

Απ’ τα Εξάρχεια ως το Πεκίνο

Μέλλον αδέσποτο να με κυκλώνει τρελή γιρλάντα
Παρόν ανέλπιστο μετράω χρόνια σχεδόν τριάντα
Πίσω δεν γύρισα μπροστά δεν μπόρεσα να διακρίνω
Νύχτα απλώνεται απ’ τα Εξάρχεια ως το Πεκίνο.

Γαλανός ορίζοντας

Φεύγω και θα έχω συντροφιά
Μια λιακάδα χρυσαφιά...

Νυχτώνει

Τώρα νυχτώνει μοναξιά
Και φέρνει απουσία
Για να παιδέψει την καρδιά
Να φτάσει στην ουσία
Τώρα νυχτώνει μοναξιά
Κάθε στιγμή σκοτώνει
Κάθε λεπτό και βάσανο
Και το μυαλό θολώνει. 

Η γη της ουτοπίας

Και φεύγει ντυμένη φλόγες
Πιρόγα της φαντασίας
Για τη λίμνη των θαυμάτων
Και τη γη της Ουτοπίας. 

Θαμπωμένα μάτια

Θαμπωμένα μάτια
 Σύννεφο μαύρο ζυγώνει
Το καλοκαίρι στη σκόνη
Το καλοκαίρι τελειώνει.

Άργησα

Πες μου τι κυνηγάω; 
Τι θέλω τι ζητάω;
Που ήθελα να πάω μια μέρα σαν αυτή;

Πάλι μαζί

Αν κοιμηθείς σώμα γυμνό
Να σκεπαστείς τον ουρανό
Και αν το θέλεις το κάνεις ευχή
Και θα βρεθούμε μαζί.

Σαν τον Μπαμπά μου

Είναι καιρός να μεγαλώσω
Να πάψω πια να ‘μαι παιδί
Να έχω λόγο και υπογραφή. 

Στο καπηλειό του κόσμου

Μοιάζει ο κόσμος καπηλειό
Κι απόψε ξενυχτάμε
Δεν ξέρουμε τι γίνεται
Δεν ξέρουμε που πάμε
Μοιάζει ο κόσμος καπηλειό
Και θέλω να βρεθούμε
Οι άλλοι αν χωρίζουμε
Εμείς να μην χαθούμε. 

Ταξιδιώτες

Άναψαν τα φώτα
Πέφτουν στο παιχνίδι ενός τρελού
Σκηνικό του δρόμου
Έπειτα θα φύγουμε αλλού

Ο μικρός ήρωας

Είναι νύχτα στην Αθήνα μαύρη νύχτα
Γεια σου Γιώργο Κατερίνα καληνύχτα
Γεια σου Σπίθα δεν χορτάσαμε ακόμα
Είναι δύσκολο να ζεις σε αυτό το χώμα

Ατσάλι και χαρτί

Πέφτει η αυλαία
Τον προβολέα
Τον στρέφω πίσω
Να φωτίσω
Και εσένα θεατή.

Τα δάκρυα σου
Τα όνειρα σου
Και κάποιους ήρωες φτιαγμένους
Από ατσάλι και χαρτί.

Σαν σπίρτα!

Θέλω να ακούω καλημέρα το πρωί 
θέλω να σμίγουμε παράφορα τη νύχτα 
Όταν στην πόλη βγαίνει βόλτα η παγωνιά 
Εμείς μωρό μου θα ανάβουμε σαν σπίρτα. 

Η Ίνδικτος

Πάτρια γη
Και καημός
Και θυμός 
Που είναι ατρύγητος.
 
Μπαίνει η Ίνδικτος. 

Ένα παρελθόν σαν περισπωμένη

Βάζω κατάρτι και πανί σε κάθε λέξη
Και την αφήνω στο νερό να ταξιδέψει
Δένω μια πρόταση γερά στην προκυμαία
Να ανεμίζει σαν αγέρωχη σημαία.

Μ’ αρέσει

Μ’ αρέσει και το στήθος σου απόκρημνο κι ορθό 
Απ’ την κορφή του κάποτε μπορεί να σκοτωθώ.

Θα κλάψει απόψε ο Κολωνός

Αν είναι να φυλακιστώ
Άνοιξε το κελί σου
Στην αγκαλιά σου να κλειστώ
Και στο γλυκό κορμί σου.

Αν είναι και να προδοθώ 
Δεν πρόκειται ν’ αντέξω
Καλύτερα να σκοτωθώ 
Και να χαθώ μια κι έξω.

Βιάστηκες πολύ

Όπως ο Ίκαρος απλώνεις τα φτερά 
Να με περάσεις στου παράδεισου τις πύλες 
Μα πριν να βγω απ’ της ζωής μου τα στενά 
Θα με πουλήσεις μια βραδιά στις Θερμοπύλες.  

Νιώθω σχεδόν να μην υπάρχω

Δεν αντέχω να με βλέπουν με συμπόνια 
Να μου λένε πως δεν τέλειωσε η ζωή 
Να κεντάω τα πιο πένθιμά μου χρόνια 
Στο πουκάμισο που φόραγες εσύ.    

Ντουέτο

Αχ ρε Μαρξ και να γυρνούσες
Μ΄ ένα κόκκινο κασκέτο
Να σου έγραφα τραγούδι
Και να κάναμε ντουέτο.

Πού είσαι Στέλιο

Είναι μια ξενιτιά που μονάχα σιωπάς
Και δεν έχεις σε ποιον να μιλήσεις
Μία τσέπη στενή που έχει λίγα ψιλά
Που ξανά και ξανά θα μετρήσεις.

Το καινούριο σπίτι μου

Με καινούργια όνειρα
Μια παλιά ζωή
Κάνει μετακόμιση
Κυριακή πρωί.

Το Πάρτι

Στο σπίτι μεγαλώνουνε παιδιά για φροντιστήρια 
Για γήπεδα που φλέγονται και για θυσιαστήρια 
Αφιονισμένοι οπαδοί που βρίζουν απ’ το πέταλο
Ψυχές που οξειδώσανε κρανία από μέταλλο. 

Φυλάξου

Δημότες που συνάχτηκαν σε βρώμικη πλατεία
Φυλάξου από μια χιλιετία. 

Λίγα λεπτά αμύνονται μπροστά σε χίλια χρόνια
Φυλάξου και μας στρίμωξαν τα πιόνια.

Παράσταση

Αρχίζει η παράσταση 
Μα η αυλαία κλείνει
Κανείς δεν ξέρει σίγουρα 
Τι πρόκειται να γίνει
Αν δεν ανέβεις στη σκηνή 
Δεν ξέρεις τι θα χάσεις
Μπορεί να είναι δάκρυα 
Μπορεί και να γελάσεις.

Στην οδό Ισμήνης

Στην οδό Ισμήνης δίπλα στην πλατεία
Όταν η παρέα μας είχε απαρτία
Όταν μας ακούγανε μες στο μεσημέρι
Από τα Πετράλωνα ώς το Περιστέρι.

Ένας Όμηρος

Τώρα τα όργανα με πόνο γρατζουνάμε 
Και το κλαρίνο παραβγαίνει με το ούτι 
Τις γης τα σύνορα παντού μας κυνηγάνε 
Κι εμείς χορεύουμε απάνω στο μπαρούτι.
 

Δεσμός

Είναι η σκέψη μου ρυάκι είναι ποταμός 
Είναι απάτητο φαράγγι είναι και γκρεμός 
Είναι ότι με στενεύει είναι σαν δεσμός 
Όταν είμαι το καράβι είσαι ο ισθμός. 

Ένα γράμμα

Επιστρέφω στο Κατά Λουκά 
Σαν παιδί γυρίζω 
Πρώτη μνήμη και ιδανικά
Ψάχνω δανεικά. 

Κάπου τα πίνει μόνος του

Γεμίστε τα ποτήρια μας
Και κάποιος να χορέψει,
Βαθύ ποτάμι η ζωή
Ποτέ δε θα στερέψει.

Πράξεις των αποστόλων

Οι Πράξεις των Αποστόλων αποτελούν τερματικό σταθμό μιας ποιητικής κυοφορίας τριάντα ετών. Ο ποιητής διακρίνει πρωταρχικά στοιχεία της ζωής και της ύπαρξης. Επιστρέφει στο πεδίο των κοινωνικών συγκρούσεων για να διαπιστώσει πως «Σε αυτόν τον κόσμο είναι όλα τόσο τακτοποιημένα/ Τόσο εξασφαλισμένο ότι ο σπινθήρας δεν θα βάλει φωτιά/ Η επανάσταση έχει τόσο πολύ αντιγράψει τη συντήρηση/ Τα πνευματικά δικαιώματα του επιτηρούμενου καταλήγουν/ Απρόσκοπτα στην τσέπη του επιτηρητή…».

Πολύστιχα, μακρόστιχα, στοχαστικά ποιήματα: Ιωάννης Πανουτσόπουλος, Πράξεις των αποστόλων, Τόπος 2022, σελ. 119

Μπάμπης Δερμιτζάκης αναρτήθηκε στο λεξημα

Έχουμε ήδη παρουσιάσει τον «Επαγγελματικό προσανατολισμό» και τα «Οικογενειακά» του Ιωάννη  Πανουτσόπουλου. Διαπιστώσαμε ομοιότητες αλλά και διαφορές με την τελευταία του ποιητική συλλογή.
 Ποιοι είναι οι απόστολοι;
 Τους κατονομάζει στους τίτλους των ενοτήτων στις οποίες χωρίζει τη συλλογή του: Πράξεις των πολιτών, πράξεις των προσκυνητών, πράξεις των ποιητών.
 Δεν ξέρω αν τα ποιήματα γράφηκαν με αυτή τη σειρά ή ταξινομήθηκαν εκ των υστέρων θεματικά, πάντως οι πράξεις των ποιητών μου άρεσαν περισσότερο.

Εν είδει θρησκευτικής ποιητικής πραγματείας

Είναι εκπληκτική η πύκνωση της ανθρωπολογίας των προσκεκλημένων μέσα σε έναν ή δύο στίχους, που κεντράρουν στο κάδρο, όπως του πορτρετίστα το υπάρχον και το νοούμενο πρόσωπο. Ο ποιητής προσκαλεί και ταυτόχρονα χαρακτηρίζει, σαρκάζει, ειρωνεύεται, μελαγχολεί, οργίζεται, αυτοταπεινώνεται, μάχεται, προσεύχεται… Είναι αυτές οι δικές του ψυχικές και συναισθηματικές μεταπτώσεις, τα όπλα του ποιητή ως «πειθούς δημιουργού», που μ’αυτά μάχεται σε ολόκληρη τη συγκλονιστική του σύνθεση.

Η ξένη γλώσσα που αργήσαμε να μάθουμε είναι η αγάπη

Τον Ιωάννη Πανουτσόπουλο απασχολεί η σχετικότητα, η ρευστότητα των ιδεών, του χρόνου, της κοινωνικότητάς, της ελευθερίας. Στους στίχους του υφαίνονται θρησκευτικοί, πολιτικοί και κοινωνικοί συνειρμοί, ανατέλλουν εκπλήξεις και πυκνώνουν θαύματα. «Καθαρογράφω αιτήματα της ανάγκης (…) με απειλητική ωραιότητα» γράφει στο ποίημα «Ποιητική αναγκαιότητα». Κάθε ποίημά του εκφράζει μια πράξη ηθικής, ποιητικού χρέους. Κάθε ποίημα του, οργανωμένο γεωμετρικά, εξασφαλίζει ισορροπία λεκτικών σχημάτων και νοημάτων και άρα αυτονομία, ώστε να αποτελεί εν δυνάμει ολόκληρη ποιητική συλλογή.

«Πράξεις των Αποστόλων» του Ιωάννη Πανουτσόπουλου – Η θέση του ανθρώπου στην κοσμική σούπα

Η ποίηση του Πανουτσόπουλου δεν είναι εσωστρεφής, δεν αφορά τον ιδιωτικό του χώρο, κι ας εκπορεύεται από αυτόν, από βιώματα δουλεμένα μέσα στον χρόνο. Είναι μια ποίηση ανοιχτή σε όλους, γραμμένη με τρόπο που προσελκύει τον αναγνώστη σε μια μέθεξη επιθυμητή. Με γλώσσα και ύφος που μπορεί ταυτόχρονα να ανορθώνεται μέχρι τα πιο υψηλά νοήματα, να κυκλοφορεί στο κοσμικό σύμπαν με τα αναπάντητα ερωτήματα και την αναπόφευκτη μοναξιά του θνητού που αγνοεί την προέλευση και την ουσία της ύπαρξής του, ωστόσο μπορεί να επιστρέφει στην πραγματικότητα μιας καθημερινότητας, απτής και σκληρής, να προσγειώνεται στον ανθρώπινο μόχθο, να καταγγέλλει ό,τι κακώς κείται. Ο κόσμος του έχει για δομικά υλικά του τόσο τα καθημερινά τεκμήρια παρακμής όσο και τα «εξόριστα» όνειρα, όνειρα όπως αυτά του Μαγιακόφσκι, όπως ονειρεύεται ένα «σύννεφο με παντελόνια».

Μία ιδιαίτερη πρόταση ποιητικης γραφης

Στην καινούργια ποιητικη συλλογη-του ο Ι. Πανουτσόπουλος, παράγει σοβαρο ποιητικο λόγο, πρωτότυπο, με μεγάλες αξιώσεις και κυρίως με υποδειγματικη ιεροπραξία. Παράγει, με άλλα λόγια, προϊον που αγγίζει τα όρια της πλήρους ωριμότητας, τόσο απο την πλευρα του περιεχομένου, όσο και απο την πλευρα της αισθητικης αποτύπωσής-του.

Ελεγεία της απουσίας - Λευτέρης Παπαλεοντίου

 Ο δραματικός μονόλογος της Ωραίας Κοιμωμένης ξεχειλίζει από αγάπη και συγκίνηση, καθώς ανακαλεί τα ευτυχισμένα χρόνια της συμβίωσης με τον σύντροφό της, το απόλυτο δόσιμο, τις αγαπημένες συνήθειες, τη δίψα για ζωή και όνειρα. Ειδικά στο ποίημα αυτό διαγράφεται ανάγλυφα η ταύτιση του Εγώ με τον Άλλο· ταυτόχρονα η σύνδεση αυτή προϋποθέτει και το στοιχείο της απόστασης ή της απόκλισης, που επιτρέπει στην ηρωίδα του ποιήματος να προσεγγίσει και απομυθοποιητικά ή χιουμοριστικά τον σύντροφό της, ώστε να απεικονίσει πιο στρογγυλεμένα το πρόσωπό του. 

Η ΩΡΑΙΑ ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ - ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΠΥΛΑΡΙΝΟΣ

Η Ωραία Κοιμωμένη του Ιωάννη Πανουτσόπουλου φέρνει συνειρμικά, ως εικόνα αρχικά, στο νου, από κοινού με το απέριττο σχέδιο του ζωγράφου Κώστα Σιαφάκα την Κοιμωμένη του Χαλεπά στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας, όμορφη κοιμωμένη και αυτή, μνημείο του αγώνα του ανθρώπου ενάντια στον φθοροποιό χρόνο. Έπειτα έρχεται στη σκέψη το αποτροπαϊκό   παραμύθι «Η ωραία κοιμωμένη του δάσους» του Σαρλ Περό, παραμυθία παμπάλαια αυτή, που επίμονα εξορκίζει επί αιώνες τον θάνατο της νεότητας, τον θάνατο της ομορφιάς και ακόμα ηχεί στα αυτιά μου η μουσική πανδαισία του Πιοτρ Ιλίτς Τσαϊκόφσκι από την δική του αρμονική εκδοχή της Ωραίας Κοιμωμένης. 

«Εκείνος μόνο σύναζε τις λέξεις και αγρυπνούσε…» Για το βιβλίο Επαγγελματικός προσανατολισμός του Ιωάννη Πανουτσόπουλου

Σαν να κατασκευάζει μια γλώσσα που δεν μετέχει στον καθημερινό λόγο, στην τύρβη της αγοράς και στην οικονομία των συναλλαγών, φροντίζει προσεκτικά τους αρμούς και τα γρανάζια της, αποφεύγοντας να μεταχειριστεί εύκολα ελιξίρια νεότητας του ποιητικού λόγου, χωρίς πάντως η ποίησή του να γίνεται ακατάληπτη ή εγκεφαλική. Παρόν παντού ο εξομολογητικός λόγος και το βίωμα. Το βιβλίο θα μπορούσε να διαβαστεί σαν μια εκλογή ημερολογιακών καταγραφών ή σαν ένα ιδιωτικό προσευχητάρι. Ο ποιητής αναζητά διαρκώς «μια ανεξήγητη και ανέκφραστη γνώση την οποία απώλεσε κατά την πρόωρη ενηλικίωσή του». Την τελευταία φράση δανείζομαι από το επίμετρο του βιβλίου Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε, όχι μόνο γιατί περιγράφει με ακρίβεια την εντύπωση που απηχεί η ανάγνωση της συλλογής Επαγγελματικός Προσανατολισμός, αλλά και γιατί φανερώνει την ενότητα που χαρακτηρίζει το έργο του, πεζό και ποιητικό.

Λίγα λόγια για τον Ιωάννη ΠΑΝΟΥΤΣΌΠΟΥΛΟ και το βιβλίο του Επαγγελματικός Προσανατολισμός

Μανολης Πρατικάκης 

Ένα σημαντικό στοιχείο της ποίησής του Ιωαννη Πανουτσόπουλου είναι πως είναι Αυτόχθων. Δεν πατάει πουθενά. Δεν θυμίζει κανέναν. Είναι εξ υπαρχής η φωνή του. Οι λέξεις του είναι τα δαχτυλικά του αποτυπώματα. Αν και σύγχρονος ποιητής είναι γερά ριζωμένος στην παράδοση. Το Δημοτικό τραγούδι μοσχοβολά μεσ’ στα  τραγούδια του. Ο Πανουτσόπουλος, για να κάνει λίγα βήματα μπροστά, γυρίζει χιλιόμετρα πίσω στις πηγές της ζωντανής μας παράδοσης. Έχει έναν παράξενο, εντελώς δικό του αυτοδίδακτο έσωθεν ρυθμό, όπως θάλεγε ο Αισχύλος. Στην πρώτη ανάγνωση σε ξενίζει μια κάποια μουσική αρρυθμία. Σαν από στιγμή σε στιγμή να χάνεις ένα σκαλοπάτι που νομίζεις πως λείπει και φοβάσαι πως θα τσακιστείς. Αλλά όταν βρεις το τέμπο του, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν λείπει ένα σκαλοπάτι αλλά το ένα σου πόδι είναι κοντύτερο, καθώς έχει συνηθίσει τη θεσμοθετημένη αρμονία, που έχει προσδιορίσει μονοσήμαντα και άρα δεν μπορεί να ενταχθεί στο δικό μας περιορισμένο πεδίο αισθητικής πρόσληψης. Πρέπει να περιμένεις τους παρακάτω στίχους του Πανουτσόπουλου για να αποκτήσουν αρμονία και ζευγάρωμα οι προηγούμενοι.

Ιωάννης Πανουτσόπουλος: «Οικογενειακά ή Πολυπρισματικός κόσμος» Γιώργος Μαρκόπουλος 2020 ΔΙΑΣΤΙΧΟ

Γιωργος Μαρκοπουλος

Στη συλλογή αυτή ο Ιωάννης Πανουτσόπουλος βρίσκεται στο απόγειο της εμπνεύσεώς του. Ανατρεπτικός, καλλιεπής, φλογοβόλος και ενίοτε σαρκαστικός, μας προσφέρει μια ποίηση μακράς πνοής, με ποιήματα όλα τους άρτια, σώματα αρτιμελή, θα έλεγα πιο σωστά, άριστα αρχιτεκτονημένα, βασισμένα πάνω σε στίχους που θέλγουν, σε στίχους γραμμένους από χέρι στιβαρό, σε στίχους που κρατούν μέσα τους σχέσεις που λάμπουν άφθαρτες κάτω από την πατίνα του χρόνου, και σε στίχους μικρές φρυκτωρίες σε μακρινά βουνά.
 Και για να τελειώσω: ο Ιωάννης Πανουτσόπουλος, αν και νέος, σύγχρονος, κατά βάθος είναι «ο παλαιός των ημερών», είναι εκείνος που έρχεται από τα βάθη των καιρών με τη «νοτισμένη κάπα του» σαν μοναχός που αγίασε στην έρημο, θυμίζοντάς μας, και πάλι θυμίζοντάς μας, πόσο ακριβή είναι και πρέπει να είναι η γνήσια ποίηση.

Σε βάθος λόγου και γραφής (του Διονύση Καρατζά) Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ 2019

Ο επαγγελματικός προσανατολισμός ως τόσο, ως ποιητικό θέμα, αναφέρεται στο αποτέλεσμα της επιλογής, αποτιμά εμπειρίες και βιώματα και ανάγει το επάγγελμα από διαδικασία ενεργειών σε δοκιμασία χαρακτήρων στον «Γαλαξία αναγκών, όπου μεσουρανούν οι επιθυμίες, (σελ. 86), όπως γράφει ο ποιητής.
Όλα αυτά τα λέω γιατί ο Ιωάννης Πανουτσόπουλος Ίστωρ (έμπειρος και ειδήμων) παλαιοβιβλιοπώλης εξ ανάγκης και αγάπης και, μαζί, ποιητής εξ ορισμού και πεποιθήσεως, στην ποιητική του συλλογή με τίτλο Επαγγελματικός Προσανατολισμός, που αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας ποιητικής τριλογίας με ανέκδοτα τα άλλα δύο βιβλία, μεταπλάθει τον μόχθο σε αγώνισμα, το όνειρο σε όραμα, τις ιδέες σε αξίες. Τον ποιητικό μύθο, που συνιστά την κοσμοθεωρία του,

ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΝΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ, Γιώργος Μαρκόπουλος, Ο «Σκοτεινός Αλφειός» της ελληνικής ποίησης, εκδόσεις Εκάτη, σελ. 125

Διαβάζουμε ένα βιβλίο ή το βιβλίο μάς «διαβάζει», διερωτάται ο Ιωάννης Πανουτσόπουλος γράφοντας για την ποίηση του Γιώργου Μαρκόπουλου. Υποστηρίζει  πως το διαβάζουμε αν μπορεί να μας διαβάσει, επιβεβαιώνοντας τη δυναμική του ποιητικού έργου του Γ. Μαρκόπουλου, που ενέπνευσε τον κριτικό του λόγο, αποδεικνύοντας ότι τεκμήριο της δραστικότητας του έργου τέχνης είναι και η πολλαπλασιαστική δύναμη της επικοινωνιακής του προσπέλασης. 
Η ποίηση του Γ. Μαρκόπουλου, ενός από τους πλέον αντιπροσωπευτικούς και σημαντικούς ποιητές της γενιάς του ΄70, θα αποτελέσει για τον Ι. Πανουτσόπουλο  πηγή σπάνιων συγκινήσεων υπέρτατης συναισθηματικής αξίας. Το βιβλίο του θα γεννηθεί ως «εξομολογητική ανάγνωση», γέννημα μιας «ακατανίκητης ανάγκης για επικοινωνία και έκφραση», καρπός της έξαψης που μας προσφέρει η αγάπη για κάτι, έκφραση  καρδιακής σχέσης και όχι έργο συμβατικής, κριτικής αποτίμησης

Ιωάννης Πανουτσόπουλος: «Γιώργος Μαρκόπουλος, ο “σκοτεινός Αλφειός” της ελληνικής ποίησης»

Ιωάννης Πανουτσόπουλος: «Γιώργος Μαρκόπουλος, ο “σκοτεινός Αλφειός” της ελληνικής ποίησης»
 
Γιώργος Μαρκόπουλος ο «Σκοτεινός Αλφειός» της ελληνικής ποίησης είναι ο τίτλος του βιβλίου με το οποίο ο συγγραφέας Ιωάννης Πανουτσόπουλος αποτίει τιμές στον γνωστό και τιμημένο ποιητή μας και του αποδίδει τον χαρακτηρισμό «Σκοτεινός Αλφειός», προσδίδοντάς του και ποιητική ιθαγένεια. Ο συγγραφέας του βιβλίου αποδεικνύεται θαυμαστής και σεμνός ακόλουθος της ποιητικής γενιάς. Κρατάει με σεβασμό το χέρι που του απλώνει η προηγούμενη, αναγνωρίζει το ρόλο της παράδοσης, δέχεται με συγκίνηση το δώρο και αξιοποιεί την προσφορά.