Εύηχο σκεύος

Σε σκιαγραφώ και σε περιγράφω 
Διατυπώνω την ουσία σου όπως η σιγή
Υπαγορεύει το αίτημα του κονσέρτου 
Ανιχνεύω παντού το ερωτικό σου κάλεσμα 
Μακρινή μελωδία που περιμαζεύει ο ενορχηστρωτής άνεμος   
Τα αβέβαια βήματα πλανόδιου μουσικού καθώς 
Ο ίσκιος του ακορντεόν παίζει την νότα που διέφυγε 
Από τον σεμνό ακορντεονίστα. 

ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΕΣ (Απόσπασμα)

ΣΕΝΑΡΙΟ ΓΙΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΔΙΕΡΓΑΣΙΑ (Απόσπασμα)

ΠΑΤΑΞΟΝ ΜΕΝ (Απόσπασμα)

ΩΣ ΠΑΙΔΙΟΝ ΚΑΙ ΝΗΠΙΟΝ (Απόσπασμα)

ΩΣ ΠΑΙΔΙΟΝ ΚΑΙ ΝΗΠΙΟΝ (Απόσπασμα)

Άνθρωπος καταδυναστεύει τον άνθρωπο 
Κάποτε τον κύκλο της υποταγής διαρρηγνύει η εξέγερση 
Ματίζουν στο δέρμα μας το πρόχειρο μπάλωμα 
Τον κύκλο που άνοιξε η εξέγερση ολοκληρώνει η υποταγή 
Από την αρχή το ξέφτισμα 
Από την αρχή και το μαντάρισμα.

Δαιμόνιος ραφτάκος ο χρόνος 
Ξηλώνει το μπάλωμα της φτώχειας και μας κλείνει το μάτι
Το χαρίζει σε έναν μετρ και εκείνος το κάνει μόδα 
Μόδα είναι να σου κλέβουν το μπάλωμα που σου ανήκει. 

Ο μηδενισμός είναι το όπιο του καπιταλισμού
Βολικό κομμάτι 
Φοριέται και στην πιο άβολη εποχή. 

Ο άνθρωπος έλκεται απ’ ό,τι βολικό 
Διασφαλίζει τον συντηρητισμό του ακόμα και ως επαναστάτης
Το μεγάλο ιδανικό της ανθρωπότητας είναι η ευκολία. 

ΚΑΤΙ ΑΣΧΕΤΟ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ (Απόσπασμα)

ΚΑΤΙ ΑΣΧΕΤΟ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ (Απόσπασμα)

Η βαρύτητα καμπυλώνει τον χωροχρόνο
Καλή εξήγηση για όσα βαραίνουν τις πλάτες μου
Ισχύει προφανώς και για τους γερτούς μου ώμους 
Μετά από κάθε οινοποσία άλλωστε 
Φτάνω στον προορισμό μου διά της τεθλασμένης 
Μάλλον και ο χωροχρόνος τα τσούζει λιγάκι 
Δεν μπορεί σε ολόκληρη απεραντοσύνη να μην υπάρχει μια ευθεία 
Ή ο χωροχρόνος είναι πιωμένος ή η βαρύτητα είναι τύφλα. 

Ζούμε σε αλκοολικό σύμπαν
Η μεγάλη έκρηξη οφείλεται σε ανυπολόγιστη μέθη 
Τίναξε τα πάντα στον αέρα και μετά βάλθηκε να τα νοικοκυρέψει 
Έτσι εξηγείται η θεωρία της σχετικότητας 
Με πιο αλκοτέστ θα απευθυνθώ στην επιστημονική κοινότητα 
Πώς θα επιβάλω τη θεωρία της ακρίβειας σ’ ένα μέθυσο σύμπαν 
Πώς θα απαλλαγώ από την κηδεμονία του 
Πώς θα ξεμπερδέψω με τον δεσποτισμό της ουράνιας μηχανικής 
Ένας πολυμήχανος επαίτης των επιστημονικών ανακαλύψεων 
Ένας αμφισβητίας των μεγάλων θεωριών 
Ένας ποιητής που πλαγιάζει στο φουαγιέ της απεραντοσύνης.

Η ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΔΩΡΕΑΣ (Απόσπασμα)

ΤΟ ΚΟΤΣΥΦΟΠΕΔΙΟ (Απόσπασμα)

ΤΟ ΚΟΤΣΥΦΟΠΕΔΙΟ

Η αφύπνιση παραμένει ζητούμενο
Να εγερθώ από τον κόσμο των ονείρων προσβλέποντας  
Στον πραγματικά ονειρικό 
Όταν ξυπνούν τα πουλιά και τινάζουν την νυχτερινή πάχνη 
Το κελάηδημά μου αποτελεί  
Ανεκτή παραφωνία στο πρωινό τερέτισμα 
Τα ποιήματά μου δεν επιφέρουν ρωγμές 
Η καθημερινότητα παραμένει αρραγής
Πάντα έγραφα για τους ανθρώπους δίχως να με περιμένουν 
Ποτέ δεν έγραφα για τα πουλιά αλλά με περίμεναν πάντα.
 
Το διαβατήριό μου είναι έτοιμο 
Αποσκευές είναι οι λέξεις μου 
Στο τελωνείο σφραγίζουν το παράπονό μου 
Ο κόσμος φωτίζει όταν περνώ στην αίθουσα αναχώρησης
Όταν μετά από καιρό επιστρέψω 
Θα έχω ανάγκη από μια φωλιά σε απόμερο δέντρο
Το δικό μου Μέγαρο Μουσικής θα εκτείνεται στο άπειρο.

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΟ (Απόσπασμα)

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΟ    (Απόσπασμα)

Προσπαθώ να μην αδικώ τον άδικο καθότι θα του μοιάσω 
Είμαι οικτίρμων με τα λάθη μου και ελεήμων 
Μεγαλόθυμος με τα  αμαρτήματά μου 
Έμαθα το κατηγορητήριο πληροφορήθηκα και την απολογία 
Άκουσα τον δημόσιο κατήγορο άκουσα και την υπεράσπιση 
Δεν είμαι ό,τι κατηγορούν ούτε εκείνο που υπερασπίζουν 
Δεν εκτείνομαι στο απεριόριστο 
Δεν περιορίζομαι στο ελάχιστο 
Νιώθω να με παρατηρούν άπειρα βλέμματα και τότε
Αντιδρώ σαν ηλεκτρόνιο  
Η ταχύτητα και η θέση μου δεν προσδιορίζονται ταυτόχρονα 
Είμαι εν εξελίξει ποίημα 
Μια υπόσχεση που θα εκπληρωθεί στο μέλλον. 

Ένας ποιητής γεννήθηκε μόλις
Γοερό κλάμα διαπερνά το γήινο σκοτάδι.

ΤΟ ΠΡΟΣΔΟΚΙΜΟ (Απόσπασμα)

ΤΟ ΠΡΟΣΔΟΚΙΜΟ      (Απόσπασμα)

Το μέλλον κυοφορεί δισεκατομμύρια εγωιστές 
Εκείνος που διαθέτει τα γονίδιά μας είναι ο ομορφότερος 
Εμείς καθρεφτίζουμε την ωραιότητά του 
Εμείς διαδίδουμε τα παιδικά του κατορθώματα 
Οι πρώτες του συλλαβές ισοδυναμούν με ευφυολογήματα 
Ξεσκονίζουμε το ευρύχωρο γραφείο των φιλοδοξιών του 
Κάνουμε κλάκα στα γενέθλιά του σβήνοντας 
Τα κεράκια των προσδοκιών μας. 
 
Η τούρτα αρέσει στο πετυχημένο παιδί μας 
Ένα ροζ σύννεφο γαργαλάει τον ουρανίσκο
Τα δάχτυλά του δοκιμάζουν την απαλότητα της φράουλας 
Την πικρότερη γεύση αφήνουν οι γλυκερές αναμνήσεις.

ΑΛΛΗΛΟΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ (Απόσπασμα)

Ο ΑΡΧΙΚΟΣ ΠΗΛΟΣ (Απόσπασμα)

Ο ΑΡΧΙΚΟΣ ΠΗΛΟΣ (Απόσπασμα)

Συνοδοιπόρος του η ανάγκη
Λέξη αμετάφραστη στο γλωσσάρι του κορεσμού 
Τα λόγια του μετρημένα και τα μάτια του μαύρα και βαθιά 
Δεν όριζε τίποτε για να μην τον ορίζει κάτι
Τα πόδια του ποδοπατούν το σπασμένο λαγήνι του κόσμου
Τα αισθητήρια όργανα αποπλανούν την ανήλικη ζήση
Με κόπο βρέχουμε τα χείλη μας αλλά δεν ξεδιψούν
Ο αρχικός πηλός δένει ακόμα τις αρθρώσεις μας 
Μόνο η ψυχή μας εννοεί και κατέχει 
Από αυτό κατέχει το αρμολόι.  

ΜΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΧΩΡΙΣ (Απόσπασμα)

ΜΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΧΩΡΙΣ   (Απόσπασμα)

Οικογένεια συμένει αγρύπνια μέχρι να στρέψει το κλειδί στην πόρτα. Ο τρόπος είμαστε που μοιράζουμε το ψωμί και λόγος που οικονομούμε το λάδι. Ζεστή ζακέτα στους ώμους των δισταγμών. Γόνατα για να φωλιάσουν τα αναφιλητά μας. Όχημα που βγάζει βλάβες αλλά εντούτοις μας ταξιδεύει. Κρίκος της αγάπης αδιάσπαστος. Τετράγωνο τραπέζι που μας συνενώνει χωρίς γωνίες. Τρόπος να θεραπεύουμε τις αμυχές πριν γίνουν τραύματα. Να θεραπεύουμε τα τραύματα όταν μπορούν να επουλωθούν. Να χαρίζουμε την συγνώμη πριν ζητηθεί. Να νουθετούμε δίχως να γίνει αντιληπτή η νουθεσία. Κατανόηση ακόμα και για λεγόμενα ακατάληπτα. Η λογική να χορεύει βαλσάκι με τον παραλογισμό.

Η ζωγραφικής μου. (Απόσπασμα).

Η ζωγραφική μου καφενές που δεν έχει πελάτη 
Γαλαξίας αναγκών για να φεγγίζουν οι επιθυμίες σας  
Φεγγοβόλο αστέρι που δεικνύει τον δρόμο σας
Πολιτεία με αίθουσες τέχνης που κάποτε 
Θα στολίσω τους γυμνούς τοίχους με κυρτά 
Τα σώματά σας την ώρα του μόχθου και τις άσχημες 
Γυναίκες σας να δείχνουν θαρρείς 
Κοντέσες και ολόδροσες πριγκίπισσες.   

ΕΦΗΜΕΡΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ (Απόσπασμα)

Βουερό το ποτάμι και οι όχθες μακραίνουν 
Μορφασμός που γεννιέται από οξύτατο πόνο
Όταν πέφτουν και πέφτουν τα δάκρυα 
Στο μεγάλο γραπτό των αιώνων 
Και η ανάγνωση πλέον καθίσταται 
Δυσχερής για τον κάθε αναγνώστη 
Δίχως κάποιο ειρμό τα γραφόμενα 
Δίχως κάποια ροή τα συμβάντα 
Δίχως κάποιο ανάχωμα το γεφύρι της θλίψης μας 
Κατεβαίνουν τα δάκρυα και σκεπάζουν τα πάντα. 

ΠΑΛΑΙΟΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ «Η ΜΝΗΜΗ» (Απόσπασμα).

Φυλλομετρήστε το λοιπόν  
Και λογαριάστε μοναχά ολάκερη την ταραχή 
Την άψη και την ένταση χωρίς κανένα σκόντο 
Το καρδιοχτύπι ολάκερο
Σαν τίναζα τη σκόνη του
Φοβούμενος μη διαλυθεί
Μην και χαθεί
Σαν όνειρο
Μην και διαλέξει τη σιωπή στα πάνω πάνω ράφια 
Μην και κρυφτεί στα τάρταρα
Σ’ ένα μπαούλο ξύλινο που διαφεντεύουν ποντικοί
Αδιάφοροι ως φαίνεται για γνώσεις και για γράμματα
Που δεν το έχουν για πολύ να ροκανίζουν βιαστικά  
Ως γεύμα και επιδόρπιο
Τέτοια παλιά συγγράμματα.

Διαχρονικό

Έπαψα πια να μετράω ημέρες και μήνες 
Τα λεπτά που μας χώρισαν
Τις στιγμές που μας ένωσαν 
Τις βδομάδες που έμοιαζαν 
Με παράταιρο εμπόρευμα σε καινούργιες βιτρίνες. 

Ανατολικές συνοικίες

Στις ανατολικές συνοικίες δύει αργά.

Το φως πλαγιάζει στην πλαγιά και λούζει τη βεράντα
Για να ανέβουν πιο ψηλά 
Όλο και ψηλότερα τα οικοδομήματά μας 
Για να πατάνε τα βουνά 
Εκεί όπου θροΐζει 
Η ενοχή και η άγνοια σαν άκοφτο χορτάρι
Εκεί που η άπληστη ψυχή σηκώνει επτά πατώματα 
Και συναντά τον χάροντα για πρώτο της νοικάρη. 

Κοτσυφοπέδιο

Κάθε που ελεώ τα πετούμενα 
Σμήνος οι λέξεις κάθονται στα χείλη μου
Τα γραπτά μου από καιρό θυμίζουν τιτιβίσματα 
Όλο και δυσκολότερα επικοινωνώ με τους όμοιούς μου 
Διαθέτω όμως πολυπληθές ακροατήριο 
Δίχως χέρια για να με χειροκροτούν αλλά με φτερά 
Για να με αναπτερώνουν 
Η Ακαδημία του Κοτσυφοπεδίου αποφάσισε να με τιμήσει 
Τα ποιήματά μου μεταφράζονται στην απλή τιτιβιστική
Τα όνειρά μου φτεροκοπούν και ραμφίζουν 
Την πόρτα της αιωνιότητας. 

Αναφορά

Αναφορά στον μεγάλο Ταξιάρχη 
Δίπλα από το παραγώνι με το κούτσουρο να καπνίζει 
Η αυταρέσκεια μου πηγαίνει από αγκαλιά σε αγκαλιά 
Το χαμόγελο του παππού αστράφτει όποτε συναντά 
Το βλέμμα μου εγγυητική επιστολή 
Από αυτόν που θα διασώσει το όνομά του. 

Όταν η Μαρία κλέφτηκε με τον Αντόνιο Γκάδες

Η σχέση μου με τη Μαρία είχε κάτι χορευτικό
Γιατί το μυαλό της λικνίζονταν   
Ανάμεσα στην αφέλεια και την ευφυία
Γιατί η καρδιά της χτυπούσε δυνατά
Το σώμα της εαρινό κι αέρινο   
Και ήξερε με δικό της τρόπο να μου χτενίζει τα μαλλιά
Να ξεκουμπώνει ρυθμικά το λευκό μου πουκάμισο
Να διευκολύνει το παντελόνι μου να πέσει στο πάτωμα
Να αφαιρεί το λευκό φανελάκι
Να αφαιρεί τον τελευταίο δισταγμό...

Στημένη παρτίδα

Σχολείο της αθωότητας και πανεπιστήμιο της αμαρτίας  
Το κάθισμα μου εφάπτεται στο κάθισμα του πατέρα 
Η πορτοκαλάδα κερασμένη 
Ο καπνός νομιμόφρων και αδιαπέραστος
Τα κίτρινα δάχτυλα των καπνιστών θωπεύουν τις πολύχρωμες ντάμες 
Τα τραπουλόχαρτα σωρεύονται στην πράσινη τσόχα 
Οι βρισιές και οι χειρονομίες με γοητεύουν  
Μυητική τελετή στον κόσμο των ενηλίκων...

Σαρκοβόρα

Κοιτάς βαθιά στο βλέμμα τους που μοιάζει ανεξερεύνητο
Αθώο βλέμμα και άδολο
Χωρίς να κρύβεται το χθες
Χωρίς να υπάρχει μέλλον
Μόνο το χόρτο στο παχνί και το νερό στη γούρνα
Μόνο η σιωπή κι ο άνεμος με μια βραχνή φλογέρα
Μόνο η νύχτα που έρχεται κι ο δισταγμός που φεύγει...