Είναι μια ξενιτιά που μονάχα σιωπάς Και δεν έχεις σε ποιον να μιλήσεις Μία τσέπη στενή που έχει λίγα ψιλά Που ξανά και ξανά θα μετρήσεις.

Είναι μια ξενιτιά με κλεμμένα χαρτιά
Να περνώ σε πλαστές διατυπώσεις
Δεν τους νοιάζει τι λες δεν ρωτάνε τι θες
Μοναχά να πουλάς εντυπώσεις.

Είναι μια ξενιτιά με σακάκια ριχτά
Που γυρνάς δίχως λόγο στην πόλη
Τόσα σπίτια κλειστά τόσα φώτα σβηστά
Σου θυμίζουν αργία και σχόλη.

Πού ’σαι Στέλιο να μας πεις τι είναι μετανάστης
Και έγινε ο πόνος δικαστής κι ο καημός δυνάστης.

Είναι μια ξενιτιά που μονάχα σιωπάς
Και δεν έχεις σε ποιον να μιλήσεις
Μία τσέπη στενή που έχει λίγα ψιλά
Που ξανά και ξανά θα μετρήσεις.

Είναι μια ξενιτιά που σου δίνουν δουλειά
Και αγοράζουν μαζί το κορμί σου
Δεν τους νοιάζεις εσύ δεν τους νοιάζω εγώ
Προσπαθούνε να μπουν στη ψυχή σου.

Πού ’σαι Στέλιο να μας πεις τι είναι μετανάστης
Και έγινε ο πόνος δικαστής κι ο καημός δυνάστης. 

---

Γραμμένο το 1994 Κυκλοφόρησε το 2014 στο C.D. με γενικό τίτλο 
«ΦΥΛΑΞΟΥ – μύθοι και τραγούδια για ζόρικους καιρούς.»
Μουσική Τάσος Γκρους. Ερμηνεύει η  Φωτεινή Βελεσιώτου.