Έπαψα πια να μετράω ημέρες και μήνες  Τα λεπτά που μας χώρισαν Τις στιγμές που μας ένωσαν  Τις βδομάδες που έμοιαζαν  Με παράταιρο εμπόρευμα σε καινούργιες βιτρίνες. 

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ

Έπαψα πια να μετράω ημέρες και χρόνια
Από τότε που κίνησε ως νεφέλη να ίπταται 
Για ν’ ανάβει τα φώτα της λύπης μου 
Αιωρούμενα δάκρυα και σβησμένα λαμπιόνια.  

Έπαψα πια να μετράω ημέρες και μήνες 
Τα λεπτά που μας χώρισαν
Τις στιγμές που μας ένωσαν 
Τις βδομάδες που έμοιαζαν 
Με παράταιρο εμπόρευμα σε καινούργιες βιτρίνες. 

Έπαψα πια να μετράω τον χρόνο σαν χρόνο 
Να τον κάνω συνέταιρο στις αφόρητες πίκρες μου 
Να τον έχω παράνυφο στις μεγάλες χαρές μου 
Και ρολόι στο χέρι μου 
Και στη τσέπη μου ατζέντα 
Να του λέω τις σκέψεις μου 
Να του λέω τα νέα μου 
Και εκείνος ανέκφραστος να κυλάει αδιάφορα 
Δίχως κάποια παραίνεση 
Δίχως κάποια κουβέντα. 

Έπαψα πια να μετράω τον χρόνο σαν χρόνο 
Τον μετράω σαν άνεμο 
Τον μετράω σαν θύελλα 
Σαν παλτό που το έχασα κι από τότε κρυώνω.