2025 ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΗΛΙΚΙΩΝ   

Μπάλα είναι και γυρίζει. Μικρός έβρισκε το δρόμο για τα δίχτυα, μεγάλος ανακάλυψε το επιχειρείν.  Σήμερα όμως παραμονή Χριστουγέννων τα ξέχασε όλα για να μυήσει τον μικρό Θοδωρή  στον κόσμο της γνώσης. Του δείχνει βιβλία με σκληρό και μαλακό εξώφυλλο και βιβλία με εντυπωσιακή εικονογράφηση ενώ το κινητό  χτυπάει αδιάκοπά και οι υποχρεώσεις τρέχουν. Όμως ότι και να προτείνει ο γονιός, προσκρούει στο όχι του μικρού αντιρρησία.  Ούτε οι πειρατές τον κάνουν να αλλάξει γνώμη, ούτε οι δεινόσαυροι που τους γνωρίζει καλύτερα από  το συγγενολόι του. Σε όλα τα επιχειρήματα η απάντηση του είναι μία.  «Δεν θέλω βιβλίο. Θέλω  μια δερμάτινη μπάλα». 

Μπορεί να μην με συμφέρει αλλά τον καταλαβαίνω. Αυτό που ζητάει δεν είναι παράλογο. Θέλει να παίξει, να τρέξει, να κάνει ντρίπλα, να κάνει τάκλιν.  Θέλει να βαράει πέναλτι, να αποκρούσει μια βολίδα, να μπαίνει στην μικρή περιοχή, να κάνει ηρωική έξοδο, να χτυπάει κόρνερ και το τόπι να πηγαίνει στο γάμα της εστίας.  Θέλει να παίξει στο δρόμο, στην αλάνα και ίσως κάποτε να τον καμαρώνουμε σε διεθνείς διοργανώσεις. Θα συμφωνήσω ότι ζητάει πολλά, όμως όταν είσαι παιδί η θα ζητάς πολλά, ή δεν θα ζητάς τίποτε. 
 
Τα γράφω έτσι, γιατί με αυτά μεγάλωσα. Παίζοντας φιλικό στην άσφαλτο, μπακότερμα στην πλατεία και διπλό στην Ακαδημία Πλάτωνος. Ίσως οι φιλόσοφοι και οι αστόχαστοι να  γελούσαν βλέποντας ένα παιδί να τρέχει ασταμάτητα, να τρώει χώμα και να γδέρνει τα γόνατά του. Τι σημασία έχει; Τι παιδί θα ήταν  αν δεν έπρεπε να θεραπεύσει τις αμυχές του;

Από τότε μου έχει μείνει η συνήθεια να περιφρονώ τις μεγάλες κατηγορίες και να επαινώ τις μεγάλες ονειροπολήσεις. Περιφρονώ τις  αναμετρήσεις στο ΟΑΚΑ και στρέφω το βλέμμα μου σε πιτσιρίκια που παίζουν χωρίς ακριβά συμβόλαια, χωρίς ματσωμένους προέδρους και χωρίς πληρωμένους διαιτητές. Ούτε θα ανέβουν κατηγορία, ούτε θα υποβιβαστούν. Μόνο θα κάνουν ατομικές προσπάθειες και θα καταλάβουν ότι στο παιχνίδι όπως και στη ζωή χρειάζονται οι φίλοι και η παρέα. Θα γευτούν την χαρά της νίκης και την πικρή αίσθηση της ήττας. Με  το τέλος του αγώνα δεν θα πάνε στα αποδυτήρια αλλά στο σπίτι. Δεν θα τους μιλήσει ο προπονητής αλλά η μαμά. Το κινητό του μπαμπά θα εξακολουθεί να χτυπάει και η ζωή θα εξακολουθεί να τρέχει. 

Ο μικρός Θοδωρής άλλοτε θα σκοράρει και άλλοτε θα αστοχεί. Μπορεί να διαβάζει, μπορεί να γράφει, μπορεί και να τα έχει όλα γραμμένα. Αυτός ο αγώνας είναι αμφίρροπος. Κανείς δεν ξέρει που μπορεί να φτάσει ένα παιδί. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι προσπαθεί να υπερασπιστεί το κάθε του όχι. Αυτό που ζητάει δεν είναι εικονική πραγματικότητα. Είναι ο τρόπος που ονειρεύεται το ξεκίνημα του καινούργιου χρόνου. Να είναι στην γραμμή της σέντρας και με το εναρκτήριο λάκτισμα να φτάσει μέχρι το αντίπαλο τέρμα. Το νέο έτος να τον  επιβραβεύει και η εξέδρα να τον αποθεώνει. 

Καλή χρονιά Θοδωρή. 
Καλή χρονιά φίλες και φίλοι. 
Πιτσιρίκες και πιτσιρίκια δηλαδή σε ότι ηλικία και αν σας βρίσκω.